Birleşik Krallık İçişleri Bakanlığı’nın 2023 yıl sonu verilerine göre; toplum tarihimizin son 20 yılına damgasını vuran Ankara Anlaşmalılar 2002 – 31 Aralık 2023 arasında 43 bin 600’ü erkek 18 bin 600’ü kadın olmak üzere 62 bin 200 dolayında olduğu saptandı. Bu rakama çocukları da katarsak sayıyı 75-80 bin olarak öngörebiliriz. Türkiye’nin temsilcileri . 31 Aralık 2020’de de Brexit nedeniyle son bulan anlaşmanın yerini telafi edecek bir başka anlaşmadan söz ettiler ama “yalan” oldu.
Dostlar 1960’larda Londra’ya gelen mavi yakalı işçilerle kıyaslandığında çoğu beyaz yakalı mürekkep yalamış Ankara Anlaşmalılar için de hayat kolay olmadı. Ankara Anlaşmalılar geldiğinde Türkçe konuşan bir toplumu buldular. Konut sorunundan iş bulma çabalarına tutanacakları iyi kötü bir dal vardı. O dal “cürük” çıktı desem abartmamış olurum.
Sözüm bizim toplumdaki bazı işverenlere… İçinde yaşadığımız ülkede farklı bir ticari ahlaka sahip, yasa-kural tanımaz, kendisi emekçi kökenden olmasına karşın emeğe saygı duymaz, empati yapmaz, garibin halinden anlamaz ve para kazanma hırsı gözlerine sterlin işareti olan yansımış bir güruhtan söz ediyorum. Ankara Anlaşmalılardan bazıları salgın döneminde açlıkla sınandı, bir kısmı geri dönmek zorunda kaldı. Dil sorunundan dolayı kendi dilini konuşan patronların yanında çalışanlar ise büyük hayal kırıklığına uğradı. Kendi işini yapanlar ise 2024 İngilteresinde ortaçağı yaşadığını düşünür oldular.
Geçen gün Türkiye’de büyük işlere imza atmış ve resmi kurumlarda denetçilik yapmış Ankara Anlaşmalı bir inşaat mühendisi ile sohbet ettim. “Ben geri dönmek istiyorum fakat eşim çocukların hatırına dayanalım diyor” dedi. Proje çizerek iş yaptığı toplum üyelerinden alacaklarını tahsil edemediğinden dert yanan mühendis arkadaş, “Toplum üyelerinden alacaklarım var ama kiramızı ödeyemeyecek duruma düştük. Hocam sen gazetecisin lütfen söyle, bu nasıl bir ticari ahlak?” diye sordu.
Türkiye’de 1980’lerde enflasyonist dönemde alacaklarını ertelemek esnaf kurnazlığıydı. Ne kadar geç öderse o kadar kazancı çoğaltmış olurlardı. Bu sahtekarlık o dönemden günümüze genlerle taşındı sanki. Başkasının 10’a yapacağı işi 2’ye yaptırdığı mühendisin canına tak etmiş, tuzu kuru esnafın umurunda mı? Yazıklar olsun!
İngiltere’de kadınların 70’lerde büyük mücadeleyle kazandıkları “eşit işe eşit ücret” kavgasını şimdi tam 50 yıl sonra göçmenler vermeye çalışıyor. Toplumda faaliyet gösteren emek odaklı derneklerin biliyorum yükleri ağır ama bu konuyu da gündemde tutmaları gerekiyor. GİK DER’in 2022’de yaptırdığı araştırmaya göre; Londra’daki göçmen Türk ve Kürt işçiler düşük maaş alıyor, tatil ya da hastalık izni kullanamıyor, işçi haklarını bilmedikleri için de sömürüye maruz kalıyor.
Türkiye’de “Ooo Londra’da işiniz iş” diyen dostlarımıza “Aynı Ken Loach’un filmlerindeki gibi yaşıyoruz” diyorum. Eksiği yok, fazlası çok. İzlemeyen izlesin lütfen.
